Almanya

Kleine Cenk denkt dat hij nergens bij hoort. Niet bij kinderen uit zijn klas, die net als zijn moeder Duits zijn. Maar ook niet bij de Turkse familie van zijn vader. Om hem te troosten, vertelt tante Canan hoe opa Hüseyin in de jaren 60 als gastarbeider naar Duitsland kwam, naar "Almanya". Hij had de miljoenste arbeidsmigrant kunnen zijn, ware het niet dat hij een Mexicaan voorliet in de rij. In Duitsland stond Hüseyin vervolgens te kijken van alle blonde reuzen die er woonden. Gelukkig zou hij er maar kort blijven, tussen al die ongelovigen.

Het liep anders. Na verloop van tijd liet Hüseyin zijn familie overvliegen en 24 jaar laten woont de familie Yilmaz er nog. Maar hebben ze hun band met Turkije niet te veel verloochend? Opa Hüseyin, inmiddels zeventig, wil met de hele familie naar Turkije vliegen om het huis op te knappen dat hij er heeft gekocht. De rest van de familie vindt het maar niks. Er volgt een verhitte discussie, waarin dezelfde vraag centraal staat die ook Cenk stelde: Waar hoort de familie Yilmaz nu eigenlijk bij? Bij de Duitsers of bij de Turken? De familie hoopt het antwoord op die vraag te vinden tijdens een roadtrip in Turkije.

Almanya bagatelliseert de migratieproblemen niet, maar laat zien dat er ook genoeg te lachen valt. Dat is ook de reden dat de film in Duitsland een grote publiekstrekker is.

"Een warme, liefdevolle komedie" - NRC

"Een multicultisprookje" - de Volkskrant