‘Als ik het over mijn leven ga hebben, wil ik alles laten zien’
Als Igone danst is er een serene rust. Ogen dicht, passen die vanzelf hun weg lijken te vinden, bewegingen die ingetogen én krachtig zijn. Niet eerder was ze zo ontspannen. En dat terwijl ze in 2023 haar spitzen het liefst in een hoek wilde gooien. Igone: ‘Ik was me destijds aan het voorbereiden op mijn voorstelling in Carré. Ik was moe, gestrest, en had een slechte repetitie gehad. Zittend op de dansvloer dacht ik: waarom doe ik dit? Waarom zou ik in vredesnaam blijven dansen? Marc Pos, mijn regisseur, reageerde heel verbaasd toen hij mij dit hoorde zeggen. Hij zei dat ik gewoon nooit moest stoppen met dansen. Gek genoeg raakte dat me. Dat had namelijk nog nooit iemand tegen mij gezegd. Dansers groeien op in de danswereld met de boodschap dat het op een gegeven moment ophoudt. Dat zat bij mij dus de hele tijd in mijn achterhoofd, ook nadat ik was gestopt bij Het Nationale Ballet. Mijn zoektocht naar wie ik ben als danseres stond misschien wel meer in het teken van dat ik een keer zou moeten stoppen, dan van het plezier dat ik ervaar als ik dans. Dat Marc het omdraaide, juist niet stoppen, voelde als een bevrijding. Het was voor mij een keerpunt, vanaf toen was er veel meer rust.’
De samenwerking tussen Igone en Marc was niet vanzelfsprekend; ze komen beiden uit een heel ander werkveld. Marc bedacht, regisseerde en produceerde vele televisieshows en documentaireseries. Als ze niet aan elkaar waren voorgesteld door theaterproducent Matthijs Bongertman hadden hun paden zich wellicht niet gekruist. Maar eenmaal bij elkaar vond Igone het feit dat Marc niet thuis was in de balletwereld spannend én leuk. Igone: ‘Het is fijn als iemand vanuit een andere invalshoek naar mijn vak kijkt. Ik kom uit een wereld waar een galavoorstelling betekent dat iedereen zijn kunstje doet, maar Marc zei meteen dat we dat dus niet gingen doen. Hij maakte er veel meer één geheel van, heel verfrissend.’
De autobiografische dansvoorstelling Renaissance is het verhaal van Igone. Over haar hoogte- en dieptepunten, over vallen en weer opstaan, over verdriet en euforie, over de zwaarte en het lichte. De successen in het leven van Igone is het lichte in deze voorstelling. Als het harde werken is beloond, als ze eerste soliste is geworden en als alles goed gaat. Een van de hoogtepunten uit haar carrière is voor Igone Het Zwanenmeer. Los van dat het een prachtig ballet is, is het voor dansers ook een uitdagend ballet. Igone: ‘Het Zwanenmeer is klassiek ballet op zijn mooist. Het was voor mij het eerste grote ballet dat ik heb gedanst, en ook het ballet wat ik het meest heb gedanst.’ Een ander hoogtepunt is Romeo en Julia, de rol waarmee ze ook afscheid nam van Het Nationale Ballet. In Renaissance danst ze samen met haar danspartner Marijn Rademaker zowel de pas de deux uit Het Zwanenmeer als die uit Romeo en Julia. De dieptepunten uit haar leven wilde ze ook in deze voorstelling laten zien. Omdat het bij haar leven hoort, maar ook omdat het haar de vrouw en danseres heeft gemaakt die ze nu is. Igone: ‘Als ik het over mijn leven ga hebben, wil ik alles laten zien. Dus ook mijn kwetsbaarheden. Dans is een kunstvorm, mijn lichaam verbeeldt mijn emoties. Het succes is makkelijk te vertellen, maar de weg er naartoe en de weg terug, is lastig, rauw, pijnlijk. En de gebeurtenissen uit mijn privéleven, zoals mijn scheiding, zijn dat eveneens.’ Marc: ‘Het verhaal over haar ‘vrije val’ zie je in de voorstelling op video. De voorstelling is een mix van dans en muziek en gesproken woord op video. Ik ben Igone gaan interviewen en stelde haar eigenlijk maar één vraag, namelijk of ze mij haar vrije val kon vertellen. En dat is ze gaan doen. In de voorstelling is dat teruggebracht tot een monoloog van tien minuten waarin ze bijzonder kwetsbaar is. Als ze daarna danst, krijgt dat een extra laag, wordt het extra intens.’
De voorstelling raakt veel thema’s. Die van liefde en vriendschap, van hoop en kracht, van vallen en weer opstaan, van jezelf durven te zijn. Renaissance gaat in de kern over het leven van Igone, maar eigenlijk gaat het ook over ons leven. Marc: ‘Euforie, verlies, kwetsbaarheid, terugvechten; het is universeel en voor iedereen herkenbaar.’ In de voorstelling wordt, uiteraard, gedanst, en worden op video’s persoonlijke notities en ontboezemingen verteld. Igone en Marc hopen beiden dat mensen na de voorstelling het gevoel hebben dat het leven, hún leven, een palet is aan allerlei emoties. Marc: ‘Ik hoop dat de emotie is wat achterblijft. Dat mensen even verstillen en zich realiseren dat het ook over hun leven gaat. En dat ze weten dat als je niet gelukkig bent, je niet hoeft te blijven op het punt waar je bent. In je kwetsbaar opstellen zit ook groei.’ ‘Igone: ‘Ik hoop dat het publiek het gevoel heeft dat ze ergens doorheen zijn gegaan. Ik word zelf altijd heel blij als ik dat na het zien van een voorstelling voel. Maar vooral hoop ik dat mensen gewoon een heel mooie, fijne, avond hebben.’